Ιστορία

Σύντομη Ιστορική Αναδρομή

Η προσπάθεια για ανέγερση Στρατιωτικού Νοσοκομείου στην περιοχή της Λάρισας, είχε αρχίσει πριν την έναρξη των Βαλκανικών Πολέμων 1912-13, τελικά, όμως οι εργασίες αποπεράτωσης ολοκληρώθηκαν το 1934, με έτος, όμως εγκαινίων το 1936 και ονομάστηκε Β’ Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας.

Αρχικά, η σύνθεση του νοσοκομείου περιλάμβανε Παθολογικό, Χειρουργικό, Πνευμονολογικό, Οφθαλμολογικό, ΩΡΛ, Δερματολογικό, Αφροδισιολογικό τμήμα καθώς και τμήμα Λοιμωδών Νοσημάτων. Ακόμα, διέθετε Φαρμακείο και Σταθμό Α’ Βοηθειών. Ανέπτυσσε 170 κλίνες και διέθετε επαρκές ιατρονοσηλευτικό προσωπικό αποτελούμενο από μόνιμους και έφεδρους αξιωματικούς, οπλίτες ιατρούς και άλλο ειδικευμένο προσωπικό. Πρώτος διευθυντής του νοσοκομείου διετέλεσε ο Γενικός Αρχίατρος Ιωάννης Μοστράκης, ο οποίος έπαιξε σημαντικότατο ρόλο σε συνεργασία με τον Υποστράτηγο Υγειονομικού Εμμανουήλ Μανουσάκη στην καταπολέμηση και τελικά εξάλειψη της ελονοσίας αλλά και των τραχωμάτων των οφθαλμών, ασθένειες που κυρίως μάστιζαν την περιοχή την εποχή εκείνη. Το έργο του υπήρξε αξιόλογο και για αυτό δέχτηκε και συγχαρητήρια και από τον ίδιο τον Ιωάννη Μεταξά, ο οποίος επισκέφθηκε το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας για να ενημερωθεί για το σχέδιο και την πορεία του ανθελονοσιακού αγώνα της περιοχής της Θεσσαλίας.

Με την έναρξη του Ελληνοϊταλικού πολέμου το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας δημιουργεί παραρτήματα στο Βόλο προκειμένου να καλύψει τις αυξημένες ανάγκες περίθαλψης των απωλειών υγείας του μετώπου. Τον Απρίλιο του 1941 η πόλη της Λάρισας βομβαρδίζεται σφοδρότατα από τα Ιταλικά μαχητικά. Μια βόμβα θα πλήξει τον προαύλιο χώρο του νοσοκομείο χωρίς σοβαρές υλικές ζημιές αλλά με ανθρώπινα θύματα.

Αυτή την εποχή υπηρετεί κατά διαστήματα στο νοσοκομείο ο χειρουργός και μαιευτήρας Επίατρος Κωνσταντίνος Πετρόπουλος ο οποίος υπήρξε ένα από το θύματα της καταβύθισης του πλωτού νοσοκομείου «Αττική» την 12η Μαρτίου 1941, ύστερα από εχθρικό βομβαρδισμό και προς τιμή του μέχρι σήμερα το Στρατόπεδο στο οποίο εδρεύει το Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας, φέρει το όνομά του.

Μετά το τέλος του Ελληνοϊταλικού πολέμου το νοσοκομείο καταλαμβάνεται από τα γερμανικά στρατεύματα και λειτουργεί ως στρατιωτικό νοσοκομείο για τις ανάγκες του γερμανικού στρατού. Μια πτέρυγά του όμως παραχωρήθηκε από τους Γερμανούς για την περίθαλψη των Ελλήνων τραυματιών πολέμου. Κατά την περίοδο αυτή στο νοσοκομείο κτηριακά πραγματοποιούνται πολλές βελτιώσεις.

Με την αποχώρηση των στρατευμάτων κατοχής το νοσοκομείο επαναλειτουργεί το 1945 με την ονομασία 403 Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας με διευθυντή τον Γενικό Αρχίατρο Κωνσταντίνο Ρωμαντζή. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1946 μετονομάζεται σε 404 Στρατιωτικό Νοσοκομείο και λειτουργεί με την ονομασία αυτή μέχρι το 1954.

Στην διάρκεια του εμφυλίου πολέμου το στρατιωτικό νοσοκομείο αποτελεί κέντρο αποδοχής διακομιδών δεχόμενο απώλειες υγείας κυρίως αεροπορικώς αφού οι βασικοί οδικοί άξονες διακομιδών είναι επισφαλείς. Κατά την περίοδο αυτή στην Λάρισα αναπτύσσονται για ακόμα μια φορά μέχρι και 700 κλίνες ενώ ιδιαίτερα κατά το τέλος του πολέμου οι απώλειες υγείας φτάνουν μέχρι και τις 30-40 ημερησίως.

Μετά το τέλος του εμφυλίου το νοσοκομείο επανέρχεται σε λιγότερο εντατικούς ρυθμούς λειτουργίας. Παράλληλα γίνονται σημαντικές προσπάθειες αναδιάρθρωσης της λειτουργίας και βελτίωσης της οργάνωσής του στις οποίες πρωτοστατεί ο Αρχίατρος Δημήτριος Παλιούρας. Ο Δ. Παλιούρας υπηρέτησε από το 1951 στο στρατιωτικό νοσοκομείο ενώ το 1953 ανέλαβε και τη διεύθυνσή του. Η προσφορά του επεκτάθηκε και πέρα των στρατιωτικών υποχρεώσεων. Με πρωτοβουλία του διαμορφώθηκε ο χώρος παραπλεύρους του νοσοκομείου σε πάρκο αναψυχής ασθενών, το οποίο ονομάζεται πάρκο Αγίου Αντωνίου, ενώ στον ίδιο χώρο και πάλι με δική του πρωτοβουλία ανεγέρθηκε και Μνημείο για τους Πεσόντες Θεσσαλούς Στρατιωτικούς του Υγειονομικού Σώματος.

Στις 4 Ιανουάριου 1954 το νοσοκομείο μετονομάζεται σε 404 Γενικό Στρατιωτικό Νοσοκομείο Λάρισας, ονομασία που διατηρεί μέχρι και σήμερα. Στις 20 Μαρτίου 1955 με την είδηση του θανάτου Alexander Fleming ο Δ. Παλιούρας (με τον βαθμό του Γενικού Αρχιάτρου τότε) ονόμασε το Χειρουργικό τμήμα του Νοσοκομείου «Χειρουργικό τμήμα Alexander Fleming». Στις 27 Δεκεμβρίου 1956 και για το σύνολο των ενεργειών του αυτών τιμήθηκε με έπαινο από την Ακαδημία Αθηνών.